Mensen vragen vaak of mijn boek autobiografisch is. Het grootste deel van dit boek is dat niet, maar er zitten wel elementen in die zijn gebaseerd op mijn eigen leven. Zo is de oma van Emma een mix van mijn twee oma’s. Ook heeft Emma ooit haar droom opgegeven door een ontmoedigende opmerking van één persoon.
In mijn geval was mijn droom Nederlands studeren. Ik was dat al jaren van plan. Het was mijn lievelingsvak en ook het vak waar ik het beste in was. Wat ik er precies mee wilde wist ik nog niet, in elk geval schrijven, maar misschien ook werken bij een tijdschrift. Of op een uitgeverij. Of heel misschien voor de klas. Dat zou ik allemaal nog wel zien. Eerst studeren.
Het was de eerste dag van het academisch jaar, een van de eerste colleges. We moesten woordkundig ontleden. Normaal was ik daar goed in, maar ik had net drie maanden zomervakantie gehad, ik zat er niet meer helemaal in en ik zei dus ‘persoonlijk voornaamwoord’ terwijl het ‘bezittelijk voornaamwoord’ moest zijn. ‘Oei,’ zei de docent prompt daarna. ‘Ik denk dat we nog flink moeten oefenen als ik hoor hoe laag het niveau bij sommigen van jullie nog is.’ Hij had het vast over mij. Mijn niveau was dus laag. Ik was genadeloos door de mand gevallen. Wat deed ik daar eigenlijk nog? Ik was helemaal niet goed in Nederlands, ik had alleen maar jarenlang gedacht dat ik goed in Nederlands was. Ik kon maar beter stoppen voor ik mezelf nog meer voor paal zou zetten. En ik stopte dus.
Het jaar erna ben ik weer gaan studeren. Pedagogische wetenschappen. Een leuke studie op zich, maar achteraf echt niks voor mij. Ik ben niet uit het juiste hout gesneden om andere mensen te vertellen hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Mijn twee favoriete vakken waren de bijvakken die ik volgde in mijn vierde jaar. Twee vakken jeugdliteratuur bij, jawel, Nederlands.
Achteraf vraag ik me nog regelmatig af wat me destijds in godsnaam heeft bezield om me zoveel aan te trekken van die man. Ik wás goed in Nederlands, ik had nota bene een negen op mijn eindlijst. Ik maakte gewoon een fout, that’s all. Als dat al genoeg is om jezelf te diskwalificeren dan zou je alleen een vak mogen studeren waar je je leven lang louter tienen voor hebt gehaald. Had ik die opmerking toen maar gerelativeerd. Maar dat deed ik niet.
Nog steeds heb ik vaak kriebels om het roer om te gooien en een nieuwe cursus te gaan doen. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik toen niet goed gekozen heb. Ik doe niet echt aan boodschappen in boeken, want ik ben niet echt het type om anderen te vertellen wat ze moeten doen, maar als ik dan toch een goede raad mag geven: don’t be like me. laat nooit, maar dan ook nooit je droom vallen omdat iemand zegt dat je het niet kan.
Gelukkig heb ik geen specifieke studie nodig om te kunnen schrijven. Daar ben ik ook wel eens in ontmoedigd - zie dit eindrapport van groep zes - maar van die juf heb ik me gelukkig dan weer nooit ook maar iets aangetrokken.
Comments