Dit is een grap. Dit kan niet anders dan een grap zijn. Een misplaatste grap, dat wel, maar toch. Misschien wil ze gewoon zien hoe ik reageer. Of misschien heeft ze wel een weddenschap met haar vriendinnen. Of zit ik in een programma met een verborgen camera. Het is misschien niet heel waarschijnlijk, maar nog altijd waarschijnlijker dan dat wat ze me net verteld heeft waar is.
‘Waarom zeg je niks?’
Ik zucht en rol met mijn ogen. ‘Wat moet ik zeggen dan? Dit kan toch helemaal niet?’
‘Wat denk je dan, dat ik maar wat verzin?’ Haar stem breekt. ‘Ik heb twee testen gedaan, vanmorgen en vanmiddag, en op allebei een dikke streep.’
Ik voel het bloed wegtrekken uit mijn gezicht, alsof de betekenis van haar woorden nu pas tot me doordringt. Het is echt waar. Ik vloek en kreunend verberg ik mijn gezicht in mijn handen. Ik snap het niet. Ik snap er niks van. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Ik heb nooit goed begrepen hoe sommige vrouwen zo dom kunnen zijn om ongepland zwanger te raken. Niet dat het echt een ver-van-mijn-bed-show is. Het is mijn eigen moeder zelfs twee keer overkomen. De eerste keer toen ze nog veel te jong was en de tweede keer toen ze al veel te oud was. Mijn zus en ik werden geboren toen ze nog studeerde en met mijn vader op een krakkemikkige zolderetage woonde, mijn broertje kwam toen wij bijna het huis uit gingen en zij alles, na jaren van hard werken, nu eens goed op orde had qua werk, geld, huis, en ze eindelijk van haar vrijheid kon gaan genieten.
Maar het zou ons niet overkomen. Manon en ik zouden wel beter uitkijken. Alles over anticonceptie was er tijdens de middelbare school wel ingeramd en we zouden het niet vergeten. Altijd voorbehoedmiddelen gebruiken. Nooit blind vertrouwen op het lot. En zie wat ervan terecht is gekomen.
‘Hoe kon je zo stom zijn? Iemand als jij. Iemand die zo goed is in plannen, die zo slim is en zo secuur in haar werk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.’
‘Hallo, jij was er ook bij, hoor.’
‘Jij bent hier degene die de pil slikt, Manon, niet ik. Je zult ‘m wel gewoon vergeten zijn. Stomme...’ Ik schud mijn hoofd. ‘Echt niet te geloven, dit.’
‘Wie zegt dat ik ‘m ben vergeten? Geen enkel voorbehoedmiddel is honderd procent veilig.’
‘Natuurlijk. En dan ben jij net die nul komma nul nul twee procent bij wie het niet werkt,’ zeg ik cynisch. Ik schud nog eens met mijn hoofd. ‘Ik had dit nooit aan jou moeten overlaten.’
‘Had dat dan ook niet gedaan!’ valt Manon uit. ‘Had dan een condoom omgedaan als je me niet vertrouwde! Maar nee, dat was natuurlijk ook geen optie, want het zal voor jou eens lastig zijn. Het zal voor jou eens minder lekker zijn. Nee, stel je voor!’
‘Gek hè?’ Ik sla met mijn vuist op tafel, sta op en loop naar het raam. Dan draai ik me om en kijk haar aan. ‘Gek hè, dat ik dacht dat een condoom niet nodig was in een relatie van bijna acht jaar, met de vrouw die ik dacht door en door te kennen en te kunnen vertrouwen? Wist ik veel dat je zo ontzettend stom zou zijn!’
‘Ik zei toch al dat...’ Verder dan dat komt ze niet. Ze trekt wit weg en rent de kamer uit Even overweeg ik om achter haar aan te gaan, maar ik kan me er niet toe zetten. Op de een of andere manier voel ik echt geen medelijden, alleen pure ergernis.
Rustig blijven, neem ik mezelf voor. Gewoon rustig blijven. Dit is een crisissituatie, maar die valt te overwinnen. Als je maar rustig blijft.
‘Heb je al een afspraak gemaakt voor een overtijdbehandeling? Je wil het toch niet houden?’
Manon buigt verdrietig haar hoofd. ‘Ik weet het niet.’
‘Je weet het niet? Hoezo, je weet het niet?’ Ik voel de boosheid weer opborrelen.
‘Ik weet het gewoon niet.’ Manons stem klinkt wanhopig. ‘Ik weet nog niet eens hoe ver ik ben, laat staan of ik het weg wil halen. Ik bedoel, we zijn misschien wel jong, maar we hebben genoeg geld, genoeg ruimte, het is niet zo dat we geen kind kunnen grootbrengen.’
Met open mond staar ik haar aan. Lieve god, ze is gek geworden.
‘Natuurlijk is het wel zo dat wij geen kind kunnen grootbrengen! We zijn nooit thuis. We zijn altijd aan het werk. Wat moeten wij in godsnaam met een kind?’
‘We hoeven toch niet zo hard te blijven werken als nu? We verdienen bakken met geld, met wat minder zouden we ook makkelijk rondkomen. Als we nou allebei vier dagen gaan werken...’
‘Vier dagen werken?’ herhaal ik vol afschuw.
‘Ja, wat is daar mis mee? Dat is ook nog bijna een fulltime werkweek. Als we elk vier dagen werken, verdienen we genoeg om dit huis te kunnen betalen en om verder rond te komen en dan kan het kind op de andere dagen gewoon naar de kinderopvang.’
Vier dagen werken. Ik weet niet wat ik hoor. Vier dagen werken is echt onmogelijk in mijn positie. Ze zijn er wel hoor, bij mij in de zaak, van die mannen met een papadag. Ze werken op de salarisadministratie, op het secretariaat, bij de facilitaire dienst of in de postkamer, maar ze hebben geen van allen een functie waarin grote, inhoudelijke beslissingen worden genomen. En terecht. Als je iets wil bereiken dan moet je gewoon hard werken en veel tijd investeren. Prima als iemand andere keuzes maakt, maar het zijn niet mijn keuzes. En tot voor kort waren het ook niet de keuzes van Manon, aangezien zij altijd net zo ambitieus is geweest als ik.
Maar zij heeft het blijkbaar al helemaal uitgedacht zonder ook maar aan mij te denken.
‘Als ik vier dagen ga werken, denk je dan echt dat ik dit salaris hou?’
‘Dan nog lukt het. Ik heb het uitgerekend. Zelfs als jij duizend euro per maand minder gaat verdienen dan kunnen we nog de vaste lasten betalen.’
‘Je hebt het uitgerekend? Manon, is het wel eens in jouw hoofd opgekomen dat ik niet alleen werk om rond te kunnen komen? Ik heb al die jaren keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben en dat laat ik me niet zomaar afpakken.’
‘Ja, want voor jou is alles maakbaar,’ snauwt ze. ‘Als je maar hard genoeg werkt. Is het wel eens in jouw hoofd opgekomen dat de dingen soms nou eenmaal anders lopen? Dat je soms keuzes moet maken in het leven’
‘Keuzes maken.’ Mijn stem klinkt schor van opgekropte emotie. Daar staat ze dan. De liefde van mijn leven. De vrouw met wie ik ooit, heel kort geleden nog, zoveel gemeen had. Ze kan me maken of breken. Met wat zij beslist, kan ze mijn leven redden of kapot maken. Als zij besluit dit kind te houden, zal ik vader worden, linksom of rechtsom, wat ik ook doe. Ik zal elk kleine beetje vrije tijd aan mijn kind moeten spenderen. Waarschijnlijk minder moeten gaan werken. In de vakantie naar vreselijke bungalowparken en campings moeten gaan. Elke cent die ik verdien kwijt zijn aan de verzorging. Ik heb iemand op de televisie wel eens horen zeggen dat kinderen de eerste achttien jaar ruim een ton kosten. Een ton. En reken maar dat Manon geen genoegen zal nemen met tweedehands spullen en merkloze troep. Een kind van ons tweeën zal waarschijnlijk wel twee ton kosten. Op z’n minst. Of misschien zijn het er wel twee. Ik ben tenslotte zelf een tweeling. Wat als het erfelijk is? Twee baby’s, vier ton en nooit meer tijd voor onszelf. Wat een hel zou dat zijn.
Met grote stappen loop ik naar de slaapkamer en prop wat kleding in een weekendtas. Dan ga ik naar de huiskamer en pak mijn laptop en mijn belangrijkste papieren.
‘Ik moet dit even in mijn eentje verwerken,’ zeg ik tegen Manon, die me met verschrikte ogen aankijkt. ‘Ik bel je later wel weer, als ik het een beetje heb kunnen laten bezinken allemaal.’
‘Wacht even. Waar ga je dan naartoe?’
Ik denk heel even na. Eigenlijk ben ik met niemand meer zo close dat ik er zomaar voor een paar weken kan crashen, alleen om na te denken. Niet met mijn collega’s, niet met mijn zus en niet met mijn vrienden. We zien elkaar in de kroeg, als we elkaar zien, en daarnaast hebben we ons eigen leven. Onze eigen privacy. Ik zou het liefst naar een hotel gaan, lekker anoniem en drank onder handbereik om deze kater weg te drinken, maar ik heb nu ook weer niet zoveel geld dat ik dat wekenlang kan volhouden.
Ik voel aan mijn sleutelbos. Er is maar één plek waar ik nu alleen kan zijn. Een plek waar op dit moment niemand anders is en waar ik me vertrouwd voel.
‘Ik ga naar het huis van mijn ouders.
Volgende: deel 9
Vorige: deel 7