Jullie kennen waarschijnlijk het verschijnsel ‘misofonie’ wel – dat je helemaal knettergek wordt van geluiden? Meestal gaat het dan om geluiden van andere mensen – smakken, kraken, te hard ademen, dat soort dingen. Mijn autistische zoontje heeft vooral last van de geluiden van machines. In oplopende ernstigheid zijn dat: de waterkoker, de stofzuiger, de vaatwasser, de droger en worst of all: de wasmachine. Het begon opeens. En vanaf toen kon hij het niet meer verdragen. Inmiddels is het al zo ver dat hij zelfs het idee niet kan verdragen. Zodra hij thuiskomt, gaat hij eerst in de badkamer checken of alles uitstaat, terwijl hij uitroept: ‘Hij is uit!’ Als ik naar boven ga om iets te pakken, loopt hij mee om te controleren of ik niet stiekem de wasmachine of de droger aanzet.
Zoiets simpels als de was wordt zo aardig gecompliceerd. Alles moet tijdens schooltijd, en als je dan ook nog bedenkt dat juist mijn zoontje flink wat was produceert, is dat best aanpoten. Voor half twee moeten alle wassen gedraaid zijn, want dan moet de droger nog aan – als hij thuiskomt moet het hele zaakje droog en gewassen in de strijkmand zitten.
Maar het was te doen.
En toen begon de wasmachine het te begeven. Midden in het wasprogramma hield hij ermee op. Een knipperend lampje, een deur die potdicht zat. Na twaalf jaar dezelfde wasmachine te hebben gehad is er dan eigenlijk maar één antwoord: een nieuwe. Maar daar wilde ik niet aan. Ik ben niet gierig, helemaal niet, maar ik wil wel lol hebben van mijn geld. Een nieuwe wasmachine is typisch zo’n nuttige, volwassen besteding, net als nieuwe kozijnen of een nieuwe CV-ketel, het kost je een rib uit je lijf, maar het is niet heel feestelijk. Het zijn van die dingen die gewoon moeten, omdat ze moeten, maar het pleziergehalte is stukken lager dan dat van nieuwe kleren, of een nieuw boek. Ik heb het dus zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Vond steeds weer trucjes om de wasmachine toch aan de praat te krijgen. Even de stroom eraf. Na afloop het spoelprogramma apart draaien. Tijdens het draaien hard tegen het deurtje duwen, vraag me niet waarom, maar het hielp, soms dan tenminste. En toen kwam het moment dat ik drie uur bezig was met een wasje dat in een uurtje gedraaid had moeten zijn en dat ik ’s middags als een bezetene de was op een rek moest hangen omdat er geen tijd meer overbleef om te drogen voordat de hoofdagent van de was- en droogpolitie thuiskwam.
En nu is er een nieuwe. Mét zo’n klepje, om vergeten kledingstukken in te gooien. En heel veel wasprogramma's. En hij geeft een pianoconcertje na afloop. O, wat voelt dit, na al die maanden waarin de was in een tijdrovend, experimenteel project was veranderd, opeens als een plezieraankoop.
Volgende volwassen aankoop: een nieuwe inductieplaat. En een nieuw matras. En nog tig dingen die eigenlijk wel nodig zijn. Maar voorlopig stellen we het nog even uit.