Wisselvallige dagen deel 25 - Bibi

Het is mijn vrije ochtend en ik zit onder de parasol van terras bij het restaurant te lezen met een cappuccino voor mijn neus, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt van geniet. Eerlijk gezegd voel ik me alleen maar grijs, net zo grijs als de lucht. Noah was zo kwaad op me nadat hij met Danielle had gepraat. Ik probeerde nog uit te leggen hoe het werkelijk was gegaan, maar hij wilde niet eens naar me luisteren. Hij zei dat ik geobsedeerd was, ziekelijk jaloers en rancuneus en dat een normaal denkend persoon nooit zover zou gaan om een collega op die manier te verraden. Na die woede-uitbarsting heeft hij geen woord meer tegen me gezegd. Misschien heeft hij daar ook wel groot gelijk in. Het was niet mijn verantwoordelijkheid en ik snap niet dat ik me erin heb laten betrekken.

Wat er precies is gezegd tijdens het gesprek weet ik niet, alleen dat gisteren zijn laatste dag was en dat hij vandaag vertrekt. Hij is dus uiteindelijk toch zijn baan kwijtgeraakt, door mij. Terwijl hij juist zo goed is in dit werk. Veel beter dan ik in ieder geval.

‘Bieb? Kan ik even met je praten?’

Ik knik en vouw mijn tijdschrift dicht. Noah gaat naast me zitten.

‘Wil je ook iets drinken?’ vraag ik. ‘De cappuccino hier is best goed.’

‘Nee, dank je, ik ga er zo vandoor. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat het me spijt dat ik zo boos op je ben geworden. Ik heb Danielle gesproken, ze heeft me verteld hoe het gesprek tussen jullie is gegaan. Ik heb te snel mijn conclusies getrokken. Sorry.’

‘Ze had gezegd dat ze eerst met je zou praten. Dat ze haar best zou doen om te zorgen dat je niet ontslagen zou worden.’

‘Dat heeft ze ook gedaan. Ze heeft me voor de keuze gesteld en ik heb gekozen voor Evelien.’

‘Je bent echt verliefd op haar, hè?’

Noah knikt zonder me aan te kijken. ‘Niet dat het nog iets uitmaakt, want ze is terug naar haar ex.’

‘Hè?’ Stomverbaasd kijk ik hem aan. ‘Dus toch? Wat klote voor je.’ Ik meen het oprecht. Ondanks alles.

‘Dank je, lief van je.’

‘Wil je dan toch niet blijven?’

‘Nee.’ Noah speelt wat afwezig met het lepeltje in mijn lege kopje. ‘Zonder haar is de glans er eigenlijk wel vanaf.’

‘Ik snap wat je bedoelt,’ zeg ik veelbetekenend. ‘Ik weet ook niet of ik er nog wel iets aan vind.’

‘Die indruk heb ik bij jou al veel langer. Dat je het werk zelf eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt bedoel ik. Ik heb je maar zo weinig echt zien lachen de afgelopen weken.’

‘Je hebt gelijk,’ beken ik. ‘Ik vind er ook niet veel aan.’

‘Waarom ben je het dan ooit gaan doen?’

‘Ik had gesolliciteerd omdat ik in Zeeland wilde werken, bij 't Vuurbaken, je weet wel, die jongerencamping in Renesse. Ik ben daar zelf een paar jaar achter elkaar geweest en het leek me te gek om er te werken, lekker op het strand hangen, ’s avonds coole feesten organiseren. Ze hadden daar alleen geen plek meer en hier zochten ze nog mensen. Het leek me niet echt wat, maar toen ze vroegen of ik naar het kennismakingsweekend wilde komen, ben ik toch maar gegaan. Ik dacht: als er een plekje vrijkomt in Renesse dan heb ik in elk geval laten zien dat ik echt gemotiveerd ben en dan mag ik daar alsnog naartoe.’

‘Maar dat gebeurde niet?’

‘Jawel.’ Ik durf hem bijna niet aan te kijken, zo verlegen ben ik. ‘Er kwam op het laatste moment een plekje vrij en ik mocht kiezen. Maar ik heb gekozen om hier naartoe te gaan.’

‘Maar waarom dan?’ Dan valt het kwartje. ‘Toch niet om mij?’

‘Jawel,’ fluister ik.

‘O, Bibi. Dat was echt niet mijn bedoeling. Als ik geweten had dat het voor jou zo serieus zou zijn dan had ik je echt nooit gezoend die avond.’

‘Het geeft niet.’ Ik forceer een glimlachje. ‘Het is niet dat ik nooit eerder voor een avond met iemand ben gegaan. Jij kon ook niet weten dat ik uitgerekend op jou zou vallen.’

‘Ergens is het ook wel een eer. Je ziet eruit als iemand die ze voor het uitkiezen heeft.’

‘Bedankt voor het compliment.’ Ik zucht. ‘Maar ik maak echt geen kans bij je, hè?’

‘Sorry… ik vind je echt heel mooi en lekker, maar ik heb gewoon niet het gevoel…’

‘Het gevoel dat je voor haar wel hebt,’ vul ik aan. ‘Waarom vecht je niet voor haar? Je hebt toch net zoveel recht om haar voor je te winnen als die ex? Ik heb hem trouwens gezien, hij is echt een stijve hark. Niet half zo leuk als jij.’

‘Ja, maar jij bent niet echt objectief, hè?’ plaagt Noah. ‘En nee, ik ga niet proberen om Evelien voor me te winnen. We leven niet in de middeleeuwen, duelleren om een vrouw is al een tijdje uit de mode. Bovendien weet ik niet eens waar ze woont. En al wist ik het wel, ze gaan samen op reis, ik zou haar nooit kunnen vinden.’

‘Tuurlijk wel, niks is onmogelijk. Reis haar achterna, verklaar haar je liefde ergens midden in Rome of Barcelona of waar ze ook is. Laat zien wat je voor haar over hebt.’

‘Jij hebt echt teveel vrouwenfilms gezien. Ik ga gewoon terug naar Amsterdam, ik zal moeten accepteren dat ze haar keuze heeft gemaakt.’ Noah kijkt op zijn horloge. ‘Ik ga pakken. Als ik jou nog een advies mag geven: maak alsjeblieft wat van je zomer. Als je het hier niet naar je zin hebt, ga dan niet koste wat het kost de weken uitzitten. Het is echt wel vaker gebeurd dat iemand eerder daar huis ging, dan vinden ze wel weer een ander. Oké?’

Ik knik, Noah geeft me een voorzichtige kus op mijn wang en staat op. ‘Dag Bibi, tot ziens.’

Daar gaat hij dan. Mijn grote liefde. Ondanks het verdrietige gevoel, voel ik me ook een beetje lichter. Noah heeft gelijk. Ik hoef hier niet te blijven als ik dat niet wil. Ik kan gewoon zeggen dat ik naar huis wil als ik het niet meer naar mijn zin heb. Vandaag, morgen, volgende week. Wanneer ik maar wil. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, en de zomer is nog maar net begonnen.

Ik kijk Noah na tot ik hem niet meer kan zien, dan bestel ik een groot glas verse jus, leun ontspannen achterover en kijk naar de lucht. In de verte zie ik blauw. Ik denk dat het wel droog blijft vandaag.

Volgende: slot Vorige: deel 24