Zo, dit is de laatste. Ik draai de kraan dicht. Nu heel voorzichtig die emmers optillen, goed uitkijken en langzaam naar het sportveld lopen. Dit is echt een briljant plan, al zeg ik het zelf.
Vanmorgen, toen we met het recreatieteam zaten te ontbijten, hoorde ik Danielle en Noah overleggen over de trefbalwedstrijd die voor het eind van de middag op het programma stond. Volgens Noah was het veel te heet, maar Danielle zei dat ze de activiteit ook niet zomaar wilde schrappen omdat er ondanks de warmte toch altijd kinderen zijn die zich erop verheugen. We moesten dus een gangbaar alternatief zien te vinden.
‘We hoeven toch niet per se te trefballen met een bal?’ vroeg ik.
‘Oh nee?’ Danielle trok een wenkbrauw op. ‘Waarmee dan?’
‘Waterballonnen,’ zei ik simpel. ‘We kunnen trefballen met waterballonnen.’
‘Hm...’ Danielle keek op, zichtbaar verrast omdat ik een goed idee opperde. ‘Klinkt op zich als een leuk plan, alleen, hoe vullen we die waterballonnen? We hebben geen kraan bij het sportveld en het dichtstbijzijnde toiletgebouw is zeker vijf minuten lopen.’
Toen kwam ik met mijn plan om ze te vullen bij het toiletgebouw en in een paar grote emmers naar het sportveld te brengen. In de drinkpauze konden we dat nog eens doen, verder konden we een paar jerrycans vol water en zakjes lege waterballonnen meenemen zodat we de voorraad tussendoor wat aan konden vullen.
Voor het eerst in al die weken zag ik echt iets van waardering bij Danielle. We konden het in elk geval proberen, zei ze, want voor gewoon trefbal was het toch echt te heet. Noah reageerde een stuk enthousiaster. Hij vond het een briljant plan. Een briljant plan! Ik bedoel: wauw!
Na die rampzalige voetbalwedstrijd van een paar dagen terug had ik het gevoel dat hij me niet echt meer zag staan, dus was ik in de negeermodus gegaan, want dat is bij de meeste mannen de manier om hun aandacht terug te winnen. Bij Noah leek die truc alleen niet direct te werken. Nu moet je bij een verandering van tactiek natuurlijk wel wat geduld hebben, maar het probleem is dat ik dat niet heb. Zoveel tijd heb ik niet meer om hem te veroveren. De zomervakantie duurt nog een paar weken en het zou zonde zijn als we elkaar op de allerlaatste dag pas krijgen. In een boek zou dat misschien wel romantisch zijn, maar in het echt wil ik liever dat het gebeurt nu we nog elke dag samen kunnen zijn.
Zo goed en zo kwaad als ik kan probeer ik de emmers in de richting van het sportveld te zeulen. Het is zwaar, maar het lukt. Ze zijn in elk geval nog allemaal heel. Tijdens het lopen bestudeer ik tevreden mijn gebruinde benen, die nog wat slanker en gespierder zijn geworden door het harde werken. Noah zal straks een Miss Wet T-shirt te zien krijgen die hij niet meer snel vergeet.
‘Bieb! Joehoe!’
‘Jill?’ vraag ik stomverbaasd.
‘Yep. Wij zijn het.’ Ze zit in kleermakerszit in het gras en grijnst breed. Naast haar zit Nicky, mijn andere vriendin. Ze hebben alle twee een glas wijn in hun hand en zitten voor een afzichtelijke oranje bungalowtent.
‘Wat is dit?’ vraag ik verbijsterd.
‘Op zolder gevonden bij de ouders van Nicky. We mochten ‘m hebben. Dus toen besloten we om bij jou langs te gaan. We willen die Noah van jou nu wel eens met eigen ogen zien.’
‘Ssst!’ sis ik en kijk paniekerig om me heen. Gelukkig is hij in geen velden of wegen te bekennen. ‘Hoe lang blijven jullie?’
‘Tot zondag. We lazen op je Facebook dat er hier dit weekend een feestje is, dus het leek ons wel leuk om daar naartoe te gaan.’
O, god. Ik was al haast vergeten dat ik dat in mijn enthousiasme op Facebook had gezet. Begrijp me goed, ik ben gek op mijn vriendinnen, ik zou in het gewone leven niet zonder ze kunnen, maar ik weet niet of ik het nou een goed idee vind dat ze hier zijn.
‘Je reageert niet heel enthousiast,’ stelt Nicky vast.
‘Jawel hoor,’ zeg ik snel. ‘Het is alleen dat... dat... ik het zo ontzettend druk heb. Het is echt heel hard werken, ik zal amper tijd hebben om jullie te zien.’
‘Ja, dat is ook wel aan je te zien, je ziet er een beetje gestrest uit.’ Jill neemt me van top tot teen op. ‘Kom anders even een wijntje met ons drinken. Om te relaxen.’
‘Nu?’ vraag ik verschrikt. ‘Nee joh, dat kan echt niet. Ik heb het hartstikke druk.’
‘Eentje,’ dringt Jill aan. ‘Gewoon even vieren dat we er zijn. We hebben Prosecco in de koelbox.’
‘Ze zitten op me te wachten,’ protesteer ik zwakjes.
‘Eentje,’ dringt ook Nicky aan. ‘Alleen om even te proosten op het weekend.’
Hm. Een wijntje kan geen kwaad. Officieel is het ten strengste verboden om tijdens het werk te drinken, maar zolang ik het er bij eentje hou, merkt niemand er iets van. Eigenlijk is het ook wel goed om een glaasje te drinken. Over het algemeen word ik door alcohol net wat losser en dat kan ik wel gebruiken als ik bij Noah in de buurt ben, want de magie lijkt een beetje verdwenen de laatste tijd.
‘Oké, eentje dan. Maar dan moet ik meteen weer door.’
Ik zet de twee emmers, die ik al die tijd krampachtig in mijn handen heb gehouden, voor de tent op de grond en ga bij mijn vriendinnen op het gras zitten. Jill duwt me een glas in mijn hand. Hm, heerlijk. Na al die avonden dat ik lauwe frisdrank uit de kantine heb gedronken, is dit echt de hemel. Nu ik eenmaal aan het idee gewend ben, vind ik het ook heerlijk om mijn vriendinnen weer te zien. We zijn nog nooit zo lang zonder elkaar geweest. Ik heb een heleboel gemist en ik kan letterlijk niet wachten om alle laatste roddels en verhalen te horen.
Ergens in mijn hoofd roept een klein stemmetje dat dit niet verstandig is, dat ik al te lang zit te kletsen en dat ik bovendien al meer op heb dan dat ene glaasje, maar ik doe net of ik het niet hoor. Ik heb mijn meiden teveel gemist. Ik heb dit gewoon even nodig, de gezelligheid, het vertrouwde geklets, het gevoel van mensen die van me houden en me leuk vinden zoals ik ben.
Zo zou Noah me eens moeten zien. Vrij en blij, spontaan, helemaal mezelf en vooral geliefd.
Ik begin me wat dizzy te voelen, maar ik maak mezelf wijs dat het door de warmte komt en dat het alleen maar goed is om even een pauze te nemen. Nog een beetje wijn. Een half glaasje.
‘Wat ben jij nou aan het doen?’
Ik kijk omhoog naar Noah. Hij kijkt me zo verbijsterd aan dat ik in de lach schiet.
‘Ik zat net even een wijntje te drinken met mijn vriendinnen,’ zeg ik. Met mijn hand klop ik op het gras naast me. ‘Kom er gezellig bij.’
‘Een wijntje drinken?’ vraagt Noah vol afschuw. ‘Bibi, we zitten al twintig minuten op je te wachten.’
‘Zo lang al?’ Verschrikt geef ik mijn glas aan Nicky en krabbel overeind. ‘Dan ga ik maar.’
Ik til mijn emmers op, maar op het moment dat ik wil gaan lopen, gutst er een enorme golf water over de rand over mijn benen en mijn T-shirt. Ik ben op slag nuchter en verschrikt kijk ik in de emmer. ‘Oh nee! Mijn ballonnen!’
‘Dat krijg je ervan, ja, als je die dingen te lang in de zon laat staan.’ Noah zucht zo diep dat het lijkt alsof het uit zijn tenen komt. ‘Nou, weet je, ik ga wel nieuwe halen en dan zal ik wel tegen Danielle zeggen dat je onderweg gestruikeld bent met die dingen. Als ze hoort wat er echt gebeurd is dan vlieg je er meteen uit. Loop jij vast terug naar het toiletgebouw, ik kom eraan. Oh, en ik zou even een plens water in mijn gezicht gooien als ik jou was. Je ziet er een beetje teut uit.’
Zonder groeten draait hij zich om en rent in de richting van het sportveld. Een beetje beschaamd kijk ik naar mijn vriendinnen, die geamuseerd hebben zitten kijken.
‘Nou, dan eh... ga ik maar,’ zeg ik een beetje verlegen.
‘Ja, ga maar gauw.’ Jill knipoogt overdreven en grijnst. ‘Laters! Oh, en Bieb?’
Ik draai me nog een laatste keer om. ‘Ja?’
‘Volgens mij ziet hij je wel zitten.’
Volgende: deel 11
Vorige: deel 9
Σχόλια