Het noodweer komt sneller dan verwacht. Het ene moment staan we nog te voetballen op het sportveld, het volgende moment barst het los. De donder is zo hard dat er kinderen beginnen te huilen, de regen klettert naar beneden. Het is een wirwar van mensen, kinderen vluchten naar hun tent of caravan om te schuilen en droge kleren aan te trekken, wij van het recreatieteam verzamelen razendsnel alle spullen, brengen ze naar het materialenhok en verdwijnen dan zelf naar boven om droge kleren aan te doen.
‘Gelukkig kunnen we alle activiteiten voor de middag naar binnen verplaatsen,’ zegt Danielle als we allemaal weer beneden zijn. ‘Er zou een openluchtbioscoop op het plein zijn, maar ik heb aan de technische dienst gevraagd of ze het filmscherm in de kantine kunnen hangen. De pleinspelen voor 13+ verplaatsen we dan gewoon naar het jeugdhonk. Carola, Noah en Remco, willen jullie de spullen daarvan gaan klaarzetten? En Bibi, wil jij dan de kinderfilm regelen in de kantine? Alles is als het goed is aangesloten, je hoeft alleen de DVD in de laptop te doen.’
Ha, dat is een lekker klusje. Zo’n film duurt met gemak anderhalf uur, dus dat betekent anderhalf uur lekker niks doen. Snel ren ik van de personeelsruimte naar de kantine, die al vol zit met kinderen. Naast de laptop ligt een DVD met een beertje op het hoesje, ik neem aan dat dat de kinderfilm is, dus ik schuif het zilveren schijfje in het apparaat, druk op play en pak mijn mobiele telefoon om mijn vriendinnen een appje te sturen, zodat we het nuttige met het aangename kunnen verenigen en nog even bij kunnen kletsen voor ze weer naar huis gaan.
Binnen vijf minuten staan ze voor mijn neus, compleet verregend. ‘We stonden net op het punt om weg te gaan. De tent is zo lek als een mandje, alles is zeiknat, de luchtbedden, de slaapzakken, al onze kleren.’
‘Dat meen je niet!’
‘En jij, heb jij you know who nog gezien?’ vraagt Jill zacht.
‘Je wil het niet weten… ‘ fluister ik en dan vertel ik wat er die ochtend is gebeurd. ‘Maar hij gelooft me niet. Hij denkt dat ik het alleen maar zeg omdat het niet kan hebben dat hij met haar is, dat ik hem met rust moet laten...’
‘Tsss… wat een eikel. Die verdient het gewoon om belazerd te worden.’
‘Nou, inderdaad, dat vind ik dus ook.’ zeg ik strijdlustig. ‘Hij bekijkt het maar. Eerlijk gezegd snap ik al niet goed meer wat ik ooit in hem heb gezien.’
‘Weirde shit is dit trouwens.’ Nicky tuurt met gefronste wenkbrauwen naar het laptopscherm. ‘Is dit echt een kinderfilm?’
Goh, ja, nu ze het zegt, dit is inderdaad wel raar. Het schattige beertje van de hoes zit bier zuipend en scheldend op de bank. Hij ziet er opeens eng, bijna evil uit. Er klinkt wat besmuikt gelach vanuit de kantine, een paar kleintjes beginnen te huilen. Ik zie een paar moeders hun kinderen oppakken en mee naar buiten nemen. Vlug druk ik op de stopknop en meteen begint er een afkeurend boegeroep en gejoel. Op dat moment komt Danielle binnen. Snel rent ze het podium op.
‘Mijn exuses,’ roept ze. ‘Door een technische fout is helaas onze filmvoorstelling voor volwassenen gestart, deze staat voor vanavond op het programma. We zullen nu alsnog beginnen met Mees Kees op de planken. Nogmaals excuses en ik wens jullie veel plezier bij de film.’
Met grote stappen beent ze naar me toe, de suikerzoete glimlach is van haar gezicht verdwenen.
‘Jij bent echt niet te geloven, hè,’ snauwt ze terwijl ze de DVD uit de laptop haalt en de goede erin doet. ‘Is er überhaupt iets wat jij goed kunt doen?’
‘Sorry,’ zeg ik schuldbewust.
‘Is dat alles wat je kunt zeggen?’ bijt ze me toe. ‘Misschien kun je gewoon eens je verstand gebruiken, of is dat teveel gevraagd? Ik moet nu verder, maar ik spreek jou hier zo nog over, heb je me gehoord?’
Ze draait zich om en zonder nog iets te zeggen loopt ze weg.
‘Zo, wat een humorloze trut,’ zegt Jill.
Als door een bij gestoken draait Danielle zich om en loopt naar ons toe. ‘Wat zei jij daar?’
‘Als je een beetje gevoel voor humor had dan zou je er wel om kunnen lachen dat Bieb de verkeerde DVD erin heeft gestopt.’
‘Als het de eerste keer was dat ze iets stoms deed dan had ik er misschien wel om kunnen lachen, maar ik kan je vertellen dat dit al de zoveelste keer is dat er door haar een activiteit in het honderd loopt en dat de lol er onderhand wel een beetje vanaf is.’
‘Alsof jij het allemaal zo fantastisch doet.’ Jill zet haar handen op haar heupen en kijkt Danielle uitdagend aan. ‘Je zit wel zo op Bieb te katten, maar voorlopig is zij niet degene die het met campinggasten doet. Bezette campinggasten wel te verstaan.’
De adem bevriest in mijn keel en heel even hoop ik nog dat ik het verkeerd heb gehoord. Ik zie hoe Nicky haar een por in haar zij geeft, ik zie hoe Jill onbewogen naar Danielle kijkt met een onuitstaanbare hier-heb-je-niet-van-terug-blik op haar gezicht.
‘Waar heb jij het over?’ vraagt Danielle scherp.
‘Tja, dat zou je misschien weten als je niet continu op Bieb zat te letten.’
Danielle draait zich met een ruk naar mij om. ‘Weet jij waar dit over gaat?’
‘Nee,’ zeg ik zonder haar aan te kijken.
‘Goed.’ Danielle haalt diep adem en kijkt naar Nicky en Jill. ‘Jullie tweeën, eruit. Jullie hebben hier niks te zoeken. Bibi, jou wil ik zo even onder vier ogen spreken.’
‘Prima,’ zegt Jill kattig. ‘Kom je mee, Nick? Doei Bieb, we zien je wel weer.’ Ze trekt Nicky mee en zonder nog om te kijken loopt ze op hoge poten de kantine uit.
‘Kunnen wij even onder vier ogen met elkaar praten?’ vraagt Danielle. Gek genoeg klinkt ze helemaal niet meer zo bazig als anders, eerder een beetje verlegen. Met lood in mijn schoenen loop ik achter haar aan naar de personeelsruimte, waar ze twee koppen thee neerzet en me een stoel aanbiedt.
‘Bibi, ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben,’ begint ze. ‘Dit is mijn eerste echte baan, ik ben eenentwintig, ik kom net van mijn opleiding af en ik moet me als jonkie keihard bewijzen. Als er iets fout gaat word ik erop afgerekend en dan kan ik wel vergeten dat mijn contract wordt verlengd. Vandaar dat ik misschien af en toe wat te hard ben. Dat spijt me.’
‘Ik begrijp het,’ mompel ik.
‘Klopt het dat er iemand in het team een relatie heeft met iemand die hier op de camping staat?’
‘Ik… ik weet het niet zeker…’ stamel ik. ‘Misschien… misschien heb ik me vergist…’
‘Bieb, ik snap dat je niemand wil verraden, maar het is echt heel, heel belangrijk dat ik dit weet. Als het waar is en het komt uit dan ben ik eindverantwoordelijk.’
Ik sla mijn ogen neer en schuif ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel.
‘Bibi, ik moet het echt weten. Gaat het soms om Noah?’
Zodra ik zijn naam hoor, heb ik het gevoel dat mijn gezicht in brand staat en mijn hart hoorbaar tekeer gaat. Ik hoef niks meer te zeggen.
‘Ja dus.’ Danielle zucht diep. ‘Dus toch. Ik had al het vermoeden dat hij wel erg close was met dat ene meisje, maar ergens had ik niet verwacht dat hij dit zou doen.’
‘Waarom is die regel eigenlijk zo heilig?’ vraag ik. ‘Ik snap dat het niet professioneel overkomt, maar de campingleiding doet net alsof het de grootste doodszonde is die je maar kunt bedenken.’
‘Er is een aantal jaar geleden een heel schandaal geweest. Een jongen uit het recreatieteam had iets uitgespookt met een meisje van vijftien dat had gelogen dat ze meerderjarig was, waarop de ouders hem hebben aangeklaagd. Het heeft uiteindelijk de kranten gehaald en dat heeft de camping enorm veel negatieve publiciteit opgeleverd. Sindsdien is het echt ten strengste verboden.’
‘Maar degene om wie het gaat is zeker niet minderjarig, dus in dit geval zal er echt niemand worden aangeklaagd.’
‘Klopt, maar dan nog is het verboden. We willen gewoon niet de indruk wekken dat zoiets nog een keer kan gebeuren. Het is heel slecht voor de naam van de camping en daarom is het een reden voor ontslag op staande voet.’
‘Wordt Noah nu ook ontslagen?’ vraag ik geschrokken. ‘Ik wil niet dat hij door mij in de problemen komt.’
‘Hij komt niet door jou in de problemen, hij kende de regel ook en hij heeft ‘m zelf overtreden. Dat is niet jouw schuld, dat is zijn eigen schuld.’
‘True. Maar toch wil ik ook niet degene zijn die hem heeft verlinkt.’
‘Ik snap je.’ Danielle zucht. ‘Ik zal eerst met hem praten, goed? Laten we nu dan maar teruggaan, ze weten niet waar we blijven.’
‘Oké…’ zeg ik zacht en met een knoop in mijn maag loop ik terug naar de kantine.