Voor wie het nog niet door had: dat plaatje met die Volkswagenbusjes dat je op de voorpagina van mijn site ziet, is mijn notitieboek. Of nou ja, mijn notitieboek? Ik heb het uit het rek gepakt, ik ben ermee naar de kassa gelopen en ik heb mijn pinpas door het apparaatje gehaald, dus wettelijk is het mijn notitieboek. Het is niet dat ik er ooit een letter in heb geschreven.
Dit zou pas een eerlijke foto zijn:
Ik werk niet in mooie opschrijfboekjes. Ik heb niet snel last van een writer’s block, maar als er iets is waar ik er eentje van krijg dan is het wel daarvan. Ik heb er tig, want ze oefenen een onverklaarbare aantrekkingskracht uit als ze nog in de winkel in het rek staan, maar ze liggen voornamelijk vakantie te vieren in de kast. Het punt is: ik heb altijd het gevoel dat als ik erin ga schrijven, het meteen een perfecte tekst moet zijn. Geen brainstormsessies waar voor anderen geen touw aan vast te knopen is, geen lijstjes met gekke details die uiteindelijk niet eens in het boek komen en al helemaal geen gekras of gekrabbel met kaders en pijlen, maar mooie volzinnen en een kloppende tekst. Stel je eens voor dat de generaties na ons over een paar duizend jaar zo’n mooi boekje opgraven, leather look, met gouden beslag, of glanzend lila met zilveren vlinders, of wat ik dan ook allemaal heb liggen - en ze slaan het vol verwachting open en vervolgens lezen ze dit:
Het is niet dat ik het nooit geprobeerd heb. Ik heb vaak genoeg gedacht: fuck it, let it go, ik ga gewoon lekker brainstormen in mijn mooie, nieuwe boekje. Op de eerste bladzijde maakte ik dan steevast een fout, waardoor ik moest krassen, waardoor ik weer genoodzaakt was om die pagina eruit te scheuren - en ook de tegenliggende pagina, want anders zou je een scheurrand zien. En dan was het hele boekje uit het lood en belandde hij alsnog in de kast bij zijn eveneens werkloze vrienden, waarna ik verder werkte op de laptop. Blijkbaar was ik gewoon niet het type om met de hand te schrijven.
En toen zat ik een keer bij de Coffee Star met een bijna lege laptop en alleen een A5-schrijfblok, die ik tot op dat moment alleen had gebruikt voor wat korte aantekeningen als ik research deed. Ik leende een pen, ik begon te schrijven en... wow. Het ging als een trein. Bladzijde na bladzijde na bladzijde. Het was mijn meest productieve schrijfsessie in tijden. Sindsdien ben ik om en ben ik een echte met-de-hand-schrijver geworden. Zo eentje die gerust altijd en overal een schrijfblok tevoorschijn trekt. Ik brainstorm blokken vol. Alle scènes die ik schrijf, schrijf ik eerst met de hand. Als ik bij de Action ben dan moet ik ook altijd minstens drie blokken kopen, alsof ik bang ben dat ze binnenkort op de bon gaan. De kooptic is er dus nog steeds, maar dan wel een stuk goedkoper.
Comments